Natuurlijk is een stervende God onmogelijkꜛ, want als God eenmaal dood is en opgehouden heeft te bestaan, bestaat ook het universum niet meer, dat immers een gedachte van Hem is. Daarmee is een opstanding ook onmogelijk geworden, en bestaat er niets meer.
Antwoord:
Die gedachte berust op verschillende misconcepties. Laten we er hier twee beschouwen.
God als transcendente Schepper bestaat buiten de tijd (die immers deel van de schepping is). Een God die — van ons uit gezien — vóór Zijn incarnatie en dood bestond, bestaat dus evenzeer daarna. Als ik voorkom in een verhaal van mijzelf waarin ik sterf ((afmaken — is er op ons niveau een beter voorbeeld waarin mijn identiteit op de twee niveaus duidelijker is zonder dat (zoals bij een droom) de tijd op beide niveaus gelijk loopt?)).
Dood is iets geheel anders dan annihilatie. De gedachte dat dood een (geestelijke) annihilatie is, is een contaminatie vanuit het fysicalisme.