Zinꜛ
Heeft ons bestaan zin? Heeft deze wereld zin?
Wij hebben een besef van doel, van zin, van waarde, en bij het doordenken daarvan blijkt dat dat besef wijst op een transcendente wereld.
- Tegenwerping (Zinloosheid wetenschappelijk aangetoondꜛ):
- De wereld is zinloos — de natuurwetenschappen kunnen de wereld (nagenoeg) compleet beschrijven, en daarbij hebben ze geen plaats voor begrippen als „doel” of „zin”.
- Antwoord:
- Dat laatste klopt, omdat de natuurwetenschappen enkel het mechanisme van de wereld beschrijven. Alles wat niet mechanisch is, dus zin, maar ook schoonheid, plicht, moeite, bewustzijn, noem maar op, valt buiten het natuurwetenschappelijke blikveld. Net zoals er schoonheid en bewustzijn bestaat zonder dat de natuurwetenschappen met die begrippen overweg kunnen kan zin bestaan zonder dat de natuurwetenschap daar zicht op heeft.
- Maar inderdaad is zin niet te vinden tenzij je het bestaan er van al aanneemt — dat geldt voor alle voorkennis.
((Te doen: is plicht prieur aan recht? Men wil geluk, maar wat is dan nodig opdat dat geluk besta: gezondheid, schoonheid, intelligentie, vrede met God, ‥? Bestaat er een recht op geluk? Als de mogelijkheid tot geluk voor een ieder bestaat is die vraag loos.))
Wij hebben een zeer feilbare psychologische ondersteuning van ons zinsbesef. Het falen uit zich in „zingeving”ꜛ — het kiezen van een eindig doel dat zelf geen zin heeft en het streven naar dat doel als zinvol te zien. Vaak wordt hierbij overigens (gelukkig) een doel gekozen dat in een juist wereldbeeld wel zinvol is (zoals lijden verminderen), maar niet altijd (bij voorbeeld een verzameling completeren). Soms worden zelfs moreel verwerpelijke doelen gekozen (rijk worden ten koste van anderen, raszuivering). Wij kunnen een zogenaamde zin vinden in bijna alles: willekeurige rituelen, behoud of juist vernietiging van iets, noem maar op.