Tegenwerping (Causaliteit sluit wilsvrijheid uitꜛ):
De moleculen in mijn hersenen gaan zoals ze gaan, daar heb ik geen invloed op. Daardoor heb ik ook geen invloed op mijn besluitvorming. En inzoverre er toeval in het spel is, bijvoorbeeld op quantumniveau, sta ik ook buitenspel.
Antwoord:
We weten niet hoe God ons een vrije wil heeft gegeven, maar er zijn verschillende mogelijkheden, waarvan ik er hier enige zal noemen.
Als ik droom van mensen die atoomonderzoek doen, kunnen die mensen een rigoureus determinisme ontdekken. Toch — tenzij ik dat expliciet ook droom — hangt hun gedrag niet af van de deeltjes in hun hersenen. Ik hoef hun hersenen niet eens te dromen.
God kan de wereld zo geschapen hebben dat de deeltjes in mijn hersenen precies overeenkomen met mijn gedachten — misschien gebruikmakend van het quantumindeterminisme om mijn vrije wil te kunnen volgen. ((Misschien is het heelal wel zo groot om voldoende vrijheid te hebben zodat wij allen onze vrije wil kunnen gebruiken zonder de natuurwetten te hoeven overtreden.))
God kan ingrijpen in de causaliteit, en (arbitrair kleine) aanpassingen maken die corresponderen met mijn vrije wilsbesluiten. ((Zoals oneindig differentieerbare functies als f(x) = { x<0 → 0; x ≥0 → ex⁻²}.))
God kan, gebruikmakend van chaostheorie, oorzaken met grootte nul gebruiken om dingen te sturen.