Giraliseringꜛ

Complete giralisering van geld heeft vele voordelen.

• Er zouden twee soorten geld moeten zijn. De giralisering van onze betalingen maakt dit mogelijk.
  • Één soort, de „normale”, blijft ruwweg constant in waarde, of defleert zelfs iets. Hierin wordt vermogen geteld en prijzen vastgesteld, en een deel van het loon uitbetaald.
  • De andere soort is onderhevig aan een vrij sterke inflatie, zodat mensen er wijs aan doen het uit te geven. Bij betaling met dit geld ontvangt de leverancier „normaal” geld. De overheid heeft hiermee een economisch stuurmiddel in handen: door de fractie inflatoir geld van lonen te verhogen wordt de economie gestimuleerd, door die te verlagen wordt zij afgeremd.
• Landen zouden een devaluatie kunnen doorvoeren door op één moment alle bedragen met eenzelfde factor te vermenigvuldigen. In een extreem geval kan een zwak land alle lonen, prijzen, schulden en vermogens halveren, en zo de oude devaluatievoordelen hebben zonder de euro te belasten.
  • De centrale bank kan de inflatiedoelstelling handhaven zonder dat de landen hun monetair-politieke instrumenten kwijt zijn. Daardoor kan die doelstelling ook 0% zijn, hetgeen allerlei zaken vereenvoudigt.
    • Zo zullen in alle gezonde landen, of hun economische politiek nu sterk of zwak is, de prijzen gemiddeld gelijk blijven: inflatie laat ze stijgen; devaluatie weer dalen, en het netto effect is nul.
    • Plannen voor een financiële toekomst wordt veel eenvoudiger; burgers kunnen zien of ze genoeg pensioen hebben.
  • Staatsleningen worden in de „lokale munt” uitgegeven, hetgeen wil zeggen dat het devaluatierisico bij de koper ligt. (Inflatievrije staatsleningen zullen in euro's zijn.) Alle andere contracten worden hetzij in euro's, hetzij in de lokale munt gesloten, zodat duidelijk is wie verantwoordelijk is voor het risico.
  • Sterke, rijke landen zulllen kiezen voor een zeer geleidelijke en stabiele devaluatie — electronische schermpjes in winkels kunnen de automatisch steeds aangepaste prijzen aangeven.
• Giralisering maakt een open markt van betalingssystemen mogelijk.
  • Iedereen heeft één betaalkaart, waarop willekeurig veel betaalsystemen kunnen staan (dus geen pasje per systeem meer).
  • Op het moment van betaling kiest de betaalautomaat bij verstek de goedkoopste betaalwijze. De klant kan besluiten te kiezen voor een andere wijze.
    • Wellicht geeft een andere betaalwijze voordelen, zoals VISA dat gekochte goederen verzekert, of een charitatief systeem dat bij elke betaling een donatie doet.
    • Wie „gewoon” valideert krijgt het versteksysteem, hetzij de goedkoopste, hetzij een op de kaart aangegeven voorkeur.
  • De mate van beveiliging is instelbaar, onder meer per betaling en per dagtotaal, dus meer systemen betekent niet meer zoals nu meer risico bij diefstal en verlies. Kleine bedragen vergen slechts een validering, grotere een code, nog grotere wellicht een dynamische code, en zeer grote een dubbele transactie met een wachttijd er tussen, waarbij de fysieke locatie van de tweede transactie al bij de eerste moet worden opgegeven.
  • De chip op de kaart heeft zijn eigen „private key”, evenals het betaalapparaat. Er worden dus nooit onversleutelde gegevens uitgewisseld, en afluisteren levert geen nuttige informatie op.
  • De kaart is een volwaardige valutadrager, dus banken hoeven niet bij te houden waar geld zich bevindt (vergelijk chippen). Dit maakt privacy mogelijk voor wie dit wil (maar vergt meer van beveiliging, om te voorkomen dat hetzelfde bedrag door kwaadwilligen meer dan eens wordt uitgeven).
  • Betaalwijzen zijn losgekoppeld van rekeningen, dus ik kan pinnen van mijn VISA-kredietrekening met de methode van mijn voorkeur.