Natuur­rampen

Er zijn negen voor ons overleven vitale evenwichten geïdentificeerd die we in gevaar hebben gebracht: de temperatuur van het klimaat, de bio­diversiteit, de stikstof­kringloop, de fosfor­kringloop, de ozon­laag, de zuurgraad van de oceaan, beschikbaarheid van water, land­gebruik, chemische verontreiniging en aerosolen in de atmosfeer. Van de eerste drie hebben we de limiet al geruime tijd geleden overschreden, en onlangs zijn daar chemische verontreiniging en beschikbaarheid van water bijgekomen. (Voor dat laatste punt is het van belang niet louter blauw water (in rivieren en meren), maar ook groen water (in planten en in de cultuur­laag van de aarde) mee te meten.

Klimaat
Het klimaat bevindt zich in een labiel evenwicht: als het een aantal graden kouder wordt neemt de albedo van de planeet toe en versterkt de verkoeling zich; als het enige graden heter wordt neemt niet enkel de albedo af, maar komt er methaan vrij uit toendra's en clathraten, waardoor de verhitting dramatisch toeneemt.
Uitsterven
De evenwichtssystemen in de natuur worden steeds minder complex, en daarmee ook minder gebufferd. Een gevolg is dat evenwichten gemakkelijker verstoord worden en omslaan naar een nieuw dekpunt.
Daarnaast leidt iedere nieuwe verdwijning zelf ook tot een relatief grotere verstoring van het bestaande evenwicht, en daarmee tot nieuwe verdwijningen.
Een voorbeeld is het rap verdwijnen van bijen. Ruim 80% van alle in Europa verbouwde gewassen is van bestuiving afhankelijk, en het uitsterven of zelfs maar zeldzaam worden van bestuivers betekent misoogsten en uiteindelijk honger.
Het aantal soorten voedingsgewas wordt ook steeds minder. Een ziekte van tarwe en/of rijst kan tot een wereldwijde hongersnood leiden.
Vergiftiging
Planten en dieren bevatten steeds meer, en steeds weer nieuwe vormen van giftige stoffen, die zich in de hogere predatoren concentreren. De mens staat aan het einde van zo'n voedselketen.
Plastics en nanodeeltjes voegen een nieuw risico toe aan dit scenario.
Meteoriet­inslagen
Vele tienduizenden planetoïden en kometen draaien in een baan die ooit de aarde zal raken. We beginnen die nu net te kennen, en hoewel het veranderen van meteorietbanen technisch mogelijk is is het politiek nog volstrekt onmogelijk. Ten eerste ontbreekt de noodzakelijke samenwerking, en ten tweede aanvaardt geen land dat het tijdelijk in de gevarenzone komt wanneer de baan langzaam veranderd wordt. (Als de baan van een meteoriet die in Duitsland zou inslaan westwaarts verschoven wordt, komt het inslagpunt over Nederland en Groot-Brittannië voordat het geheel buiten de aarde valt. Bij verschuiving in andere richtingen komen andere landen in gevaar.)
Een aardscheerder kan overigens nog genoeg ellende veroorzaken door een massale beschadiging van communicatie­satellieten. Enkele zouden geraakt kunnen worden (met veel nieuw puin dat andere satellieten kan beschadigen als gevolg), en andere door de zwaartekracht uit hun baan getrokken. Ook observatie­satellieten, militaire satellieten, en zo voort kunnen voor problemen zorgen.
Het Yarkovsky-­effect maakt het nauwkeurig voorspellen van een komeet­baan of meteoriet­baan lastiger.
Zonne­vlammen
Op 23 juli 2012 was er een zonnevlam in het deel van de aardbaan dat de aarde net een week eerder had doorlopen. Als die vlam daar een week eerder was geweest was er geen werkende electrische of electronische apparatuur meer geweest, en zouden al onze magnetisch opgeslagen gegevens verloren zijn gegaan. De zonne­storm van 1 september 1859 richtte grote schade aan in het wereldwijde telegraafnetwerk; een vergelijkbare storm nu zou een wereldwijde ramp veroorzaken, door alle harde schijven te wissen, alle microelectronica (inclusief SSDs) te laten doorbranden, en zo voort. De natuurkundige Peter Riley heeft berekend dat er kans van 12% is dat een zonnestorm in de komende 10 jaar ons leven zal ontwrichten. Op 30 maart 2022 was er ook een zonnevlam van klasse X. Een maand eerder gingen door een zonnevlam 40 van de 49 net gelanceerde Starlink­satellieten verloren. In 1989 schakelde een zonnevlam het electriciteitsnetwerk in Québec uit.
Het omkeren van de magnetische polen kan een vergelijkbaar — maar dan twee eeuwen aanhoudend — effect hebben.