Heeft God een zoon?

Hier is een groot aantal bezwaren mogelijk, die ik hier niet alle kan voorzien. Het is belangrijk deze rustig één voor één te beschouwen, want het enige dat telt is de waarheid. Het gaat tenslotte niet om het winnen van een debat, maar om het zoeken en vinden van de waarheid.

Tegenwerping (Theogonie onaanvaardbaar):
God verwekt niet. Een god die kinderen verwekt was misschien acceptabel voor de oude Grieken, maar niet voor mij.
Antwoord:
Voor Christenen evenmin. Nu vormen Gods aard en natuur een zeer complex onderwerp, want God staat ver boven ons begrip — en laten we wel wezen: een god die binnen ons begrip zou passen zou een zielig klein godje zijn, nietwaar — maar zoveel is wel duidelijk uit de Bijbel: God verwerkt geen kinderen. Dat is misschien één van de weinige zaken waarover alle Christenen het eens zijn. Verwarrenderwijs gebruiken Christenen soms de term „Zoon van God”, maar die heeft een geheel andere betekenis, die niets met dit onderwerp te doen heeft, maar met relaties waarin God tot Zichzelf staat. Een mens die in een min of meer vergelijkbare relatie staat mag zich ook „kind van God” weten, zonder dat dit iets over zijn verwekking zegt — behalve, in dezelfde overdrachtelijke zin, van zijn „wedergeboorte”. Ook Adam, de in complete harmonie met God geschapene, wordt in Lukas 3:38 Gods zoon genoemd.
Tegenwerping (God onrechtvaardig jegens Jezus):
Een god die zijn onschuldige zoon (of enige andere onschuldige persoon) laat lijden om anderen genade te kunnen schenken is een minderwaardige, onrechtvaardige god. Ook is de Bijbelse God liefdeloos jegens Jezus.
Antwoord:
Met dat eerste zijn we het geheel eens. Wil God liefdevol en rechtvaardig zijn, dan moet Hij Zelf de prijs betalen voor Zijn genade, en die niet op een ander afwentelen. De Christelijke terminologie is hier nogal ongelukkig — het Christendom behelst bepaald geen god die als een Zeus rondgaat en kinderen verwekt bij godinnen, nimfen of menselijke vrouwen.