Een parabelꜛ
Het volgende verzonnen dagboekfragmentꜛ geeft niet mijn overtuigingen weer, maar is bedoeld om te laten zien dat er heel wat verklaringsmogelijkheden van het scheppingsverhaal zijn.
- Dag één
- Lief dagboek,
- Vandaag heb ik een geweldig idee gekregen: ik ga een wereld verzinnen! Ik wist meteen dat ik iets wilde met ruimte, met verschillende plekken, met verschil tussen „hier” en „daar”, maar hoe maak je daar iets moois van. Een hele tijd heb ik daar mijn geest over laten gaan, en toen wist ik het opeens: licht! Iets dat met een bepaalde hoek in de ruimte staat, waardoor één van de dimensies een tijdsdimensie wordt, en er beweging ontstaat. Het licht stelt daarmee meteen een maximumsnelheid voor informatie vast, zodat in mijn wereld alles eindig is. Daarmee ontstaat een heleboel informatie, met allerlei interessante effecten.
- Vandaaruit kwam ik op materie in het algemeen: krachtvelden kunnen maken dat deeltjes zich automatisch (in de tijd!) organiseren tot „waterstof” en complexere atomen, die dan weer moleculen kunnen vormen. Ik ga me concentreren op een hoopje materie ergens in die ruimte, waar ik heel complexe structuren wil laten ontstaan.
- Vandaag heb ik een geweldig idee gekregen: ik ga een wereld verzinnen! Ik wist meteen dat ik iets wilde met ruimte, met verschillende plekken, met verschil tussen „hier” en „daar”, maar hoe maak je daar iets moois van. Een hele tijd heb ik daar mijn geest over laten gaan, en toen wist ik het opeens: licht! Iets dat met een bepaalde hoek in de ruimte staat, waardoor één van de dimensies een tijdsdimensie wordt, en er beweging ontstaat. Het licht stelt daarmee meteen een maximumsnelheid voor informatie vast, zodat in mijn wereld alles eindig is. Daarmee ontstaat een heleboel informatie, met allerlei interessante effecten.
- Dag twee
- Lief dagboek,
- Complexe structuren zijn ingewikkelder dan het leek, maar met waterstof, zuurstof en koolstof schijnt het te gaan lukken. Dat betekent veel interactie met water, en dus moet ik de temperatuur goed kiezen, zodat water deels vloeibaar is op het oppervlak van dat hoopje materie (dat ik „Aarde” heb genoemd), en deels gasvormig op grotere afstand. Daartussen zit dan een dampkring, die de scheiding maakt, en met wat precisiewerk kan ik verdamping en neerslag van allerlei aard laten ontstaan. Dit gaat wat moois opleveren, dat voel ik!
- Dag drie
- Lief dagboek,
- Ik zei gisteren toch dat ik iets moois zou verzinnen? Nou, luister maar! Door de begincondities heel precies te kiezen heb ik een organisatieprincipe aan het werk gekregen, zodat er op die planeet allerlei „organismen”, zelforganiserende structuren, ontstaan. Deze vermenigvuldigen zichzelf — ik moet alleen een goed energieprincipe verzinnen waardoor dat alles plaats kan vinden. O ja, door de Aarde niet precies rond te maken staat de zwaardere materie ook direct bloot aan die dampkring, en daar kunnen dan ook van die organismen komen.
- Dag vier
- Lief dagboek,
- Ik heb het! In de buurt van die planeet laat ik een grote lichtbron bestaan, die enorme hoeveelheden energie die dampkring instraalt. Die organismen, „planten”, gebruiken dat licht om stoffen uit de dampkring om te zetten in andere, en zo te groeien. Dat licht was werkelijk een prachtidee, dat ik steeds weer kan gebruiken.
- Dag vijf
- Lief dagboek,
- Die planten onttrekken koolzuur aan de dampkring en voegen zuurstof toe. Ik heb bedacht dat er heel goed ook andere organismen zouden hebben kunnen ontstaan, die precies het omgekeerde doen. Om wat meer ontwikkeling te hebben heb ik ze zó laten evolueren dat ze niet aan de grond vastzitten, maar vrij kunnen bewegen — en dat gaf me al weer een idee: een „ziel” een geheel van emoties waardoor die dieren dingen willen of juist niet willen, liefhebben of haten. Mijn wereld begint daarmee echt rijk te worden, maar ik ben nog niet helemaal tevreden.
- Dag zes
- Lief dagboek,
- Vandaag begon wat saai. Niet precies wetend wat ik wilde heb ik meer dieren bedacht, maar ik miste de echte inspiratie. Totdat ik het opeens wist: zou het mogelijk zijn dat er wezens zouden ontstaan die zouden kunnen begrijpen wat ik gedaan had, en die zelf hetzelfde zouden kunnen doen? Dat vergde een boel precisie-instelling, maar het is gelukt! In mijn wereld ontstaan dieren die ik „mens” noem, en die naast hun lichaam en ziel ook een „geest” hebben, een verstand waarmee ze kunnen begrijpen en zelf ook werelden kunnen verzinnen. Net zoiets als ik dus, maar dan in het klein.
- Dag zeven
- Lief dagboek,
- Vandaag heb ik doordacht hoe mijn wereld zich vanaf het eerste begin tot de laatste sputter zal ontwikkelen en gedragen, en ik ben er heel tevreden mee. Die mensen waren een gouden greep, maar ik vind het niet gemakkelijk te accepteren dat ze soms beslissingen nemen die slecht voor hen zijn. Loslaten! Moeilijk, hoor!