De noodzaak van een begin in tijd

Hieronder valt vooral het Kalam-argument, dat in moderne versies door William Lane Craig verdedigd wordt.

Ook is op deze basis een tegenargument ontwikkeld.

Tegenwerping (Heelal geen ding):
Zaken onstaan niet zonder oorzaak. Goed, maar de conclusie voor het heelal als geheel is een mereologische drogreden, daar het universum geen zaak is. Feiten die waar zijn voor dingen hoeven niet te gelden voor de wereld als geheel, omdat de wereld geen voorwerp temidden van andere voorwerpen is, maar op zijn hoogst de verzameling van alle voorwerpen.
Antwoord:
Als het heelal een mereologisch geheel is, heeft ieder deel een oorzaak. Dat geldt ook weer voor het mereologische geheel van al die oorzaken, en zo voort. Het is niet mogelijk dat al die oorzaken telkens weer binnen het heelal liggen, op straffe van cyclische veroorzaking (inclusief zelfveroorzaking). Daarnaast heeft het „één geheel vormen” van het heelal ook een oorzaak.
((Te doen. De mogelijkheid van een oneindig heelal bespreken.))
Tegenwerping (Onmogelijk heelalontstaan):
Welbeschouwd is de notie van een beginnend universum zelfstrijdig. Ontstaan betekent: niet bestaand op tijdstip t₁ en wel bestaand op tijdstip t₂ — maar als er een t₁ is was er tijd en bestond dus het heelal in ruimste zin. Het heelal kan niet ontstaan.
Antwoord:
In deze context wordt „beginnen” beschouwd als tegenstelling van „altijd bestaan hebben”. Als het heelal geen extrapolatie van de tijd richting −∞ toelaat, en er hetzij een eerste tijdstip van bestaan is of een limiettijdstip dat arbitrair dicht benaderd maar niet bereikt kan worden heet het heelal begonnen.

((Te doen.))

De notie „een begin in de tijd hebbend” is bedoeld ter vervanging van „niet a se” — iedere andere eigenschap die gedeeld wordt door alles waarvan de essentie niet existentie is zou ook voor het bewijs gebruikt kunnen worden.